तिरुचिरापल्लीच्या चंद्रभागातील जीवंत रस्त्यांमध्ये, भारतातील एक धमाल शहरात, आपल्याला रंगबिरंगी बाजारांच्या ठिकाणी आणि व्यस्त यात्रींच्या गर्दीत दिसतो. स्थानिक वस्त्रदारांची चमकदार साडी आणि आधुनिक फॅशनच्या सामान्यांची मिश्रणी आहे.
Ananya
(उत्साहितपणे) मला वाटतं की माझं आज नृत्य अकॅडमीसाठी ऑडिशन देणं आहे! हे माझं मोठं उद्या असावं शकतं!
Vikram
(एक दीवारावर झुकताना, आवाजात खिडखिडताना) चला, चला, बघा कोण आहे आपल्याकडे. इतर एक स्वप्नवान ज्याने मोठं करण्याचा प्रयत्न केला आहे, का?
Ananya
(संघर्षपूर्णपणे) आणि स्वप्नांचं काय चुकलंय? स्वप्नांनी आपलं जीवन आणि काहीतरी अधिकारासाठी लागतं.
Vikram
(हसताना) ओह, माझं म्हणजे स्वप्न खरंच खरंच चांगलं आहे. पण वास्तविकतेचं त्यांना चिरतरंगत करणारं आहे, का तुम्हाला माहितं आहे? तुम्हाला या शहरात आढळण्यासाठी तुम्हाला कठीण असावं लागतं.
Ananya
(निर्धारितपणे) माझं तरुणपण असावं लागलं, पण मलं किंवा माझं स्वप्नांना काहीही दगडावं नाही. आणि मी कोणत्याही व्यक्तींनी किंवा कोणत्याही गोष्टींनी माझं स्वप्न दगडावं नाही.
अनन्या आणि विक्रमचे डोळे भेटतात - व्यक्तिमत्व आणि दृष्टिकोनांचं विरोध. त्यांना एकमेकांना आकर्षित करतं, त्यांच्या विचारांच्या विरोधात आणि त्यांच्या दृष्टिकोनांच्या चुनावात चुनावात.